Wat draagt de naam Theo Koster?
Geboren in het Friese Damwoude in 1963 en de naam ‘Theo’ meegegeven.
Van jongs af aan heb ik me verbaasd wat mensen drijft om wezenlijke vragen veelal uit de weg te gaan. Vragen die hen ten diepste beroeren of angst oproepen. Kwetsbaar durven zijn. Het antwoord is me duidelijk want ik ben een van hen. Dat het anders kan is me eveneens duidelijk al is het “overwinnen van mijn angst en kramp minder eenvoudig dan het innemen van een stad of zelfs een heel land.”
Wat ik zag als een schrijnend tekort aan bewustzijn bij mezelf en om me heen, van wat het leven is op persoonlijk, maatschappelijk, spiritueel en ecologisch niveau, heeft naast de verwondering ook de wens opgeroepen om daar wat aan te gaan doen. Want dat tekort heeft m.i. desastreuze gevolgen voor de mensheid en de aarde.
Van vredesactivist, totaalweigeraar, tot dichter en dansleraar. Van bang en onzeker tot soberheid en uitbundig lachen. Van armoedeproblematiek tot landbouw en biologische groenteteler. Van bewoner van leefgemeenschappen en zelfvoorziening tot zelfstandige. Van wilde tuinen tot coach en communicatietrainer. Van houthakker tot vader en minnaar. Van vallen tot opstaan. Van navolgen tot zelf doen. Van leerling tot eigen meesterschap. Van oordelen tot mededogen.
Dat alles bepaalt mijn leven; niet het maken van carrière of het geld verdienen op zich.
Net als bij communicatie waar de woorden van onschatbare waarde zijn maar ze niet zijn waar het om gaat. Dat is de betekenis en beleving achter de woorden. Voor mij is dat evenzo bij geld en inkomen; ze zijn van (over)levensbelang en tegelijk niet waar het om gaat. Dat is het leven zelf; niet het hebben wel het zijn.
Ik heb meerdere inspiratiebronnen waarvan het seculiere Boeddhisme voor mij de meest essentiële is.
Diepste drijfveer is het leven te willen zien in wat het is; los van iets geloven, aannames, intellectuele bouwwerken, groepsdenken, angst, hoop, troost, wensdenken, aanpassing, maatschappelijke (veelal dwingende) dogma’s. In die leegte kunnen vrijheid, vrede en compassie bloeien.
Ga tot de einden der aarde,
tot het uiterste,
daar zal liefde zijn. Ga!
Herman Verbeek